Aktualności

Z inicjatywy SKO nasza szkoła bierze udział w konkursie "Żonkilowe pole nadziei" organizowanym przez Stowarzyszenie Opieki Hospicyjnej Ziemi Częstochowskiej. Konkurs składa się dwóch etapów. Jesienią przygotowuje się rabatkę i sadzi cebulki żonkili. Wiosną uczniowie wykonują na grządce prace porządkowe i pielęgnacyjne.

Szkoła przyłączyła się do Programu Pola Nadziei po raz pierwszy. Jego idea jest bardzo prosta i piękna zarazem. Łączymy się  ze wszystkimi, którzy chcą pomagać nieuleczalnie chorym dzieciom i pozostającym pod opieką hospicyjną.

21 października 2013 roku – na wcześniej wytyczonej i przygotowanej rabatce wzdłuż budynku szkoły – zasadziliśmy  120 cebulek żonkili. Każdy uczeń, nauczyciel i pracownik szkoły zasadził co najmniej jedną cebulkę. Tym samym cała społeczność szkolna aktywnie uczestniczyła w tej inicjatywie.

Cebulki zostały zakupione ze środków zgromadzonych na funduszu nagród Szkolnej Kasy Oszczędności. Potrafimy nie tylko oszczędzać, ale również dzielić się tym co mamy z innymi. Podczas przerw odbyła się kwesta na rzecz osób chorych, potrzebujących pomocy. Środki zebrane podczas żonkilowej kwesty zostały przekazane na zakup wkłuć do pomy insulinowej dla chorej koleżanki.

Z niecierpliwością czekaliśmy na wiosnę, by zobaczyć efekty naszej pracy. Na szczęście w tym roku przyszła wcześnie i kiedy tylko zauważyliśmy jej pierwsze oznaki rozpoczęły się systematyczne prace pielęgnacyjne i porządkowe. Z dnia na dzień na grządce było coraz piękniej. Najpierw nieśmiało się zazieleniła, następnie z radością powitaliśmy pierwszy kwiat, a po nim kolejny, i kolejny, i … w końcu żonkilowe pole pokazało nam się w całej swej okazałości, by cieszyć swoim pięknem.  Nadzieja zakwitła w Kośmidrach!

Historię żonkilowych cebulek od momentu posadzenia aż do zakwitnięcia systematycznie dokumentowaliśmy. Najciekawsze zdjęcia można zobaczyć w galerii.

Zorganizowane w szkole spotkania oraz konkursy sprzyjały kształtowaniu postawy otwartości wobec otaczającego świata w aspekcie działalności dobroczynnej oraz rozwijaniu kreatywności i odwagi w wyrażaniu uczuć w stosunku do osób nieuleczalnie chorych .

Uczniowie klas I – III uczestniczyli w konkursie plastycznym „Żonkilowa kartka dla chorego”, uczniowie klas IV – VI wykonywali żonkilową biżuterię.

Uczniowie klas III – VI wzięli udział w konkursie literackim pod hasłem „Radość pomagania”.

Najciekawsze prace można podziwiać na gazetce, która została przygotowana na podsumowanie działań w ramach Programu Pola Nadziei 2014.

Oto wybrane teksty, wyróżnione w konkursie literackim:

Leży na ziemi kawałek chleba,

Na poniewierkę pod stół rzucony.

Przecież to wielki dar jest z nieba,

Zjadłby go chętnie człowiek bezdomny.

Bo trzeba wiedzieć – chleb to jest serce,

Potrzebne wszystkim – biednym najwięcej.

Więc ja otwieram dziś swoje serce,

Aby pomagać Tym w poniewierce.

W zamian otrzymam uśmiech na twarzy,

Więcej nie pragnę, nie chcę nic więcej.

Bo miłość bliźniego – tu granic nie ma.

Tak mnie uczono – pomagać trzeba.

Mateusz Olszok, klasa V

Pomoc to wspaniała rzecz.

Pomagaj kiedy tylko chcesz.

Pomagaj ludziom, ptakom, psom,

Pomagaj wszystkim żywym istotom.

A przy tym dużo radości miej,

Uczyć pomocy chciej.

Więc od dziś pomagajcie wszystkim,

A ja powodzenia życzę wam wszystkim.

Mateusz Paruzel, klasa IV

Pomaganie to zjawisko dobrze znane.

Delikatne, a zarazem mocne.

Szczęśliwe, chociaż zwykle pomagamy w nieszczęściu.

Pomoc jest jak zaklęcie rzucone przez wróżkę.

Zjawisko niezwykłe i niestety zbyt rzadko spotykane.

Dlaczego?

Nie wiem, przecież jest wynagradzane.

Kiedy nakarmiłam bezdomne koty,

Od razy nabrałam do życia ochoty.

One chyba chciały podziękować mi wielce,

Bo pięknie zamruczały w podzięce.

Pomoc – podziękowania wypowiedziane

I takie tylko sercem słyszane.

Śpieszmy się kochać ludzi, kochać pomaganie,

Bo bez tego, co nam zostanie?

Radość pomagania jest jak moc zaczarowana.

Daje siłę do działania.

Katarzyna Juszczyszyn, klasa VI

Choć jeszcze jestem mała,

to wszyscy mnie proszą, bym im pomagała.

Zrobiłam zakupy, Agacie zawiązałam buty,

Kotu nalałam mleka, gdy on miałczał i czekał.

Podaję kubek kawy dla kochanej mamy,

zmęczonemu po pracy tacie, biegnę szybko po kolację.

Czytam dziadkowi ulubioną gazetę,

uczę babcię, jak na komputerze znać się.

Radość z pomagania wielka.

Gdy na ustach bliskich uśmiech gości,

Wtedy pomaganie sprawia wiele radości.

Magdalena Swoboda, klasa III